هر شهروندی حق دارد از رئیس‌جمهور خود متوقع باشد که سخنان و وعده‌های خود را عملی کند. هنگامی که رئیس‌جمهور می‌گوید برخی مسائل را افشا می‌کند، مردم انتظار دارند ایشان پس از مدتی که خود وعده داده، مسائل یا اشخاصی را که وی را رنجیده خاطر کرده، معرفی نمایند، اما هماکنون شاهدیم آقای رئیس‌جمهور با کلی‌گویی، افرادی را به کارشکنی متهم می‌کند.
همچنین اگر موضوعی برطرف شده است، وی باید دوباره به مردم اطلاع دهند تا بدانند که مشکلات و مسائل کشور حل شدنی است. باید توجه داشت که در صورت ندادن گزارش قانع‌کننده، افکار عمومی درباره درستی ادعاها به شدت تردید خواهد کرد.
هنگامی که وی درباره مافیای موجود در دستگاه‌های اقتصادی دولت و بدنه قوه قضائیه سخن می‌گوید، باید توجه داشته باشد که خود ایشان، وزرا را به مجلس اسلامی معرفی کردند و ایشان در انتخاب استانداران، نقش کارسازی دارند و سرانجام بنا بر قانون و عرف گفتمان سیاسی، مسئولیت مستقیم و غیرمستقیم عملکرد بدنه قوه مجریه بر عهده رئیس‌جمهور بوده و بهتر است ایشان به جای وارد ساختن اتهام به این وزیر و آن معاون، درباره عملکرد و نقاط قوت و ضعف دولت و مدیران کارآمد و ناکارآمد، شفاف گزارش دهد و نیز به جای این که برخی از اعضای کابینه و مدیران اقتصادی متهم شوند، مجرم و خاطی اصلی معرفی شود.
از سوی دیگر، هرچند تهمت به هر گونه‌ای، گناه کبیره است، اما تهمت زدن به جمع یا گروهی از افراد، عملی به مراتب ناشایست‌تر است.
رئیس‌جمهور محترم، ادعا می‌کند که مافیای اقتصادی در سیستم بانکی و بدنه اقتصادی در دولت هست، در حالی که تیم اقتصادی دولت در کابینه ایشان، تغییرات بسیاری داشته و انتظار آن است که پس از این تغییرات و دگرگونی‌ها، دیگر جای گلایه‌ای باقی نمانده باشد.
مثلا رئیس‌جمهور در آغاز دولت نهم، موضوع مافیای نفت را مطرح نمود و هماکنون پس از گذشت دو سال و نیم و تغییر وزیر نفت و معاونان و قائم‌مقام وزرات نفت، هنوز مردم نمی‌دانند تکلیف مافیای نفت چه شد!
اگر غول مافیای نفت را شناسایی و بازداشت و مسئله را برطرف کرده‌اید، گزارش خود را بدهید تا مردم امیدوارتر شوند. حال اگر نتوانسته‌‌اید کاری از پیش ببرید، باز هم دلایل این ناکامی را به مردم بگویید. البته یک فرض دیگر هم هست که شاید از آغاز هیچ مافیای نفتی نداشته‌ایم و اینها نتایج یکسری گزارش‌های بی‌پایه به رئیس‌جمهور بوده است.
در پایان، به عنوان یک روحانی که وظیفه اصلی خود را پاسداری از حریم اخلاق اسلامی و اخلاق عمومی، از جمله اخلاق سیاسی می‌دانم، جدا نسبت به نهادینه شدن بداخلاقی در جامعه از رهگذر رفتار مسئولان هشدار می‌دهم. دروغ، تهمت، ایجاد بدبینی نسبت به یکدیگر و ایجاد سوءظن در جامعه؛ اینها آفاتی است که متأسفانه، به تازگی در تعاملات دولت و مجلس می‌بینیم و متأسفانه، مردم هر روز شاهد بداخلاقی‌ها هستند و این در حالی است که مسئولان حکومت اسلامی، باید فضای صمیمیت و اخلاق اسلامی را در جامعه حاکم کنند و مردم همواره نسیم پر طراوت صداقت و راستی را از جانب دستگاه حکومت استشمام کنند.
به این ترتیب، باید گفت، با ادامه این روند و گسترش جو بی‌اعتمادی، سوءظن و کینه‌جویی در جامعه و اینکه در درون دولت، افراد همدیگر را متهم کنند یا اینکه مجلس را مورد اتهام قرار دهند و گاه به قوه قضائیه تهمت بزنند، مردم به دستگاه‌های گوناگون از جمله دولت بی‌اعتماد شوند؛ بنابراین، بهتر است اگر کسی دلایلی بر مجرمیت برخی افراد دارد، برای نگه داشتن حرمت جامعه، شفاف و با ارایه دلایل محکمه‌پسند و با مراجعه به قوه قضائیه، مردم را نیز در جریان امر قرار دهد.
حال اگر ادعا بر آن است که قوه قضائیه کم‌کاری یا کارشکنی کرده است، خوب مملکت قانون و حساب و کتابی دارد. به رهبری مراجعه کنند؛ ایشان نیز بر پایه قانون اساسی در مسئله وارد خواهند شد و مطمئنا در برابر این مستندات سکوت نخواهند کرد و در تصحیح امور اقدام خواهند نمود.
هنگامی که وزیری را برکنار می‌کنند، مردم حق دارند از رئیس‌جمهور بخواهند دلایل انتخاب مثلا آقای پورمحمدی را بگوید و سپس مواردی را که باعث شده تا وی را عزل کند، توضیح دهد.
جمعیت یک میلیون و دویست هزار نفری معلمان کشور، حق دارند بدانند که چرا آقای فرشیدی، وزیر آموزش‌وپرورش شد و چرا این وزارتخانه چندین ماه وزیر نداشت؟ اشتباهات آقای فرشیدی چه بوده است؟
مجید انصاری